Langzaam krijgt iedereen de smoor in

Geleidelijk aan begint het eind van dit bezoek eraan te komen en dat zorgt toch wel voor enige spanning. Iedereen wil nog wat terwijl ik meestal de neiging heb om stil zonder werk onopvallend in de Ladang te willen zitten om alles rustig voorbij te zie komen. Zo heeft iedereen van die idealen die weinig realistisch zijn. Want juist nu wil iedereen snel toch even iets komen zeggen wat soms resulteert in heel spontane gebeurtenissen. Wat wel kan is zonder overvolle agenda stiekem natafelen en waar heb je het als mannen over juist …… politiek (voetbal valt af omdat ik er niks van snap). Het hele klooster hangt vol met posters van alle Tibetanen welke zich publiekelijk in brand steken. Na de eerste verbrandingen welke een afschuwelijke langzame dood stierven treft men “betere” voorbereiding.  Men drinkt nu enkele liter benzine voordat men zichzelf in brand steekt. Als men dan eenmaal brandt en diep inademt explodeert het lichaam en volgt een snelle dood. Zittend aan die ontbijttafel met Ghen Lobsang Tsering, begon ik toch wel te twijfelen “of dit nu wel mijn idee van lekker natafelen is”. Maar Lithang Oost Tibet kwam ook uitgebreid aanbod, Lobsang Tsering heeft een visum gekregen van de Chinezen en kan dus terug naar huis. Hij heeft zijn moeder 21 jaar niet meer gezien en wil haar graag hoogbejaard nog spreken. Ik betwijfel of hij nog terugkomt naar India. Als je dit vraagt zeggen ze altijd “ja” maar aan de wijze waarop ze je vastpakken voel je “nee”. Dit blijft triest die verscheurdheid tussen klooster, levensovertuiging en familie, vrijheid of bezet Tibet met familie, thuis of India. Het blijkt dat nog steeds dezelfde gebieden in Tibet hermetisch afgesloten zijn als toen ik ondertussen 5 jaar geleden zelf door dit gebied trok.

Dit heeft onderandere ook te maken met het aanbidden van een bepaalde beschermgod welke door Z.H. de Dalai Lama is afgeraden. Dit advies werd een conflict en veroorzaakte een zeer grote verdeeldheid onder te Tibetanen. Er zijn nog enkele zeer actieve verzetshaarden. Een Khangtsen (de overburen) in Sera Me vormen een van de belangrijkste tegenstanders in India. Ze werden al enkele jaren geleden uit het klooster gezet. Historisch is dit een van de belangrijkste splitsingen van na Dje Tsongkhapa (nadere uitleg overbodig). Ik zie dat kloostergemeenschappen, vriendschappen, families en zelfs hele dorpen uit elkaar zijn getrokken. Wij hebben in de Stichting ook nog steeds last van de angst dat wij verbonden zijn met deze beschermgod. Via volstrekt onbedoelde acties van een vrijwilliger van de stichting tijdens een bezoek aan de Bylakuppe dorpen of via een foto op een of andere website van een beroemde aanhanger van deze beschermgod werd de twijfel gezaaid. Achter gesloten deuren heb ik in het klooster hierover overleg gehad want dit is allemaal uiterst UITERST ingrijpend. Verder ben ik altijd heel zichtbaar “neutraal”  en handel symbolisch herkenbaar dit zorgt dat hier nu wat rust komt … na 15 jaar.

Daarna nodig ik altijd de Ladang formeel mee uiteten, want Tibetanen eten naast momo’s en trek en smijtsoep ook graag exotisch in dit geval dus Indisch. Het restaurant veranderde ieder kwartier. De samenstelling van de groep iedere vijf minuten. De Ghen (2) het werkcomité (3), de Paraghee (3) gaan mee en daarom moeten we vroeg gaan want die mogen na 12.00 niet meer eten. Daarnaast de agendamonk en tolk en natuurlijk de monnik die ik al 17 jaar sponsor dit jaar de Ghen van het ziekenhuis van Sera Me. Verdeeld over drie riksja’s verbonden door mobiel kwamen we op geheel verschillende plaatsen aan in Kushalnagar. We zouden gaan naar een nieuw restaurant …. nogal duur werd erbij gezegd (meestal laden ze zich alle tien helemaal vol zo vol dat ze zelfs dan vaak het avondeten overslaan …. EN dat is een nogal unieke aangelegenheid voor een Tibetaan voor de prijs van een dagschotel op de Warmoesstraat in Amsterdam). Maar dit restaurant zag er Hindoe trendy uit en vergeven van de marmer en tulbanden. Dus …..toevallig gaat dan even een monnik naar de toilet (checkt de prijslijst belt mobiel van de plee dat het te duur is). Buiten krijg ik dan te horen dat het toch HET verkeerde restaurant is. Zo regelt zich alles. Tot we uiteindelijk in het “goede” restaurant waren. Een wilde vis, drie vegetarisch, een moest voor 12 uur eten dat mislukte omdat we 1.5 uur naar het goede restaurant hebben gezocht dus die ging even snel elders eten met twee monniken. Die weer per mobiel doorgaven wat zij wilde eten. Een deel wilde kip (over het algemeen eten Tibetanen liever grote dieren want dan hoeft er minder te worden gedood). Toen de vis uitviel wilde die geen kip maar Tandoori Mutton maar dat kon niet want dat stond nog een uur in de oven. Vervolgens kreeg een in de aanloop naar we bestellen een Ananassapje in een bierglas op potje en begreep niet hoe die het glas moest vasthouden. Om nog maar te zwijgen over de rijst, brood, drinkwater, soep. Om 3 uur was iedereen voldaan en leken we wel een bezopen gezelschap.

We wilden nog wat gaan wandelen door een pretpark en jungle. Tussen de hoosbuien door als een stel pubers lopen giechelen. Wie durft het hardst te schommelen, wie klimt het snelst in een boom. Het was de plek waar ik 17 jaar geleden toen er nog niks te lachen viel op de Ladang een paar keer met de monniken ben gaan zwemmen. De honger van toen riep bij Gelek Jamphel en mij veel herinneringen soms tegelijkertijd. Aku Jamyang die bang was voor water, Tsering Choephel die ergens stoer plat op zijn bek ging en zo kwamen we bij de illegale dansavonden/nachten in het klooster. Waarbij vooral mijn danstechniek werd geroemd, geen idee waarom. Weet wel dat ik een beroemde religieuze danser over de balustrade zag springen toen ik eraan kwam (variatie op een klompendans dacht ik). Tijdens een van de volgende hoosbuien hebben we hoog in de bomen in een boomhut staan dansen…… Bollywood viel echt in het. De video circuleerde de volgende dag op de Ladang kreeg lovende recensies maar de Ghen waren iets minder ……..

 Dansende monniken (zelfcensuur)

Thuis hoorde ik dat Tsering Choephel vanuit Nepal had gebeld om nog even de vluchttijden te controleren. Want overmorgen vroeg vertrek ik naar Bangalore. Want als je ver reist moet je vroeg opstaan. Ik zal dus 16 uur te vroeg in Bangalore zijn. Maar hier ga ik niks meer aan veranderen heb de hoop op gegeven .. al lang opgegeven om hier ieder jaar weer tot een meer realistisch tijdstip te komen. We gaan gezamenlijk lopen balen door Bangalore. Verder nog even aangegeven welke dingen ik nog moet afronden. Door de reacties krijg ik de indruk dat de kopie van de aftekenlijst van monniken en het boeken van een stoel bij “Emirates” niet gaat lukken.

Heb 10.000 gepind (oké roepies)!