Het werd weer een kort nachtje want het
grammatica-examen duurde drie uur en aansluitend nog even zitten na “theeën”
met de docenten. Tijdens dit soort gesprekjes krijg ik nog steeds veel nieuwe
informatie over hoe het allemaal functioneert in een klooster, aan deze
universiteit en in dit huishouden, maar vooral ook waarom men bepaalde
afwegingen maakt. Die zijn vaak minder exotisch dan dat een eerste indruk doet
vermoeden; vaak ……. maar niet altijd.
Al vrij vroeg was Trinlay Nyima met een
tweede chauffeur en motor aan de poort en reden we met tas vol geld en aantekeningen op
naar de huizen welke het verst van de Ladang liggen. Nog voorbij de Bylakuppe
kampen 5 en 6 in de velden tegen de rotsachtige heuvels welke hier in Zuid
Karnataka volledig geïsoleerd, als grote kiezelstenen willekeurig over het land
lijken uitgegooid (introductie naar een lokale Hindoeïstische
interpretatie/traditie). Deze kiezelstenen vormen nu de grens van het gebied door
de Indische overheid in de jaren zestig ter beschikking gesteld, tijdens het
herplaatsen van grote groepen Tibetanen die vanaf eind jaren vijftig over het
Himalaya gevlucht kwamen. Tot in de jaren negentig waren er regelmatig
conflicten met de lokale bevolking en regelmatig werd er gevochten, er vielen
zelfs doden. Meestal betrof het problemen met betrekking tot waterschaarste.
Dit is oorspronkelijk de reden waarom je voor dit gebied een special permit
nodig hebt als je het bezoekt.
Het werd een snikhete dag waarbij we,
door de velden rijdend, 24 gezinnen met een sponsor via de stichting hebben
bezocht. Het werd de eerste keer dat ik iedereen bezocht en dat ik enkele zaken
meer direct rechtstreeks met de ouders besprak. Achter de gesloten deuren kwam
de angst soms heel emotioneel naar buiten, waaronder ook de ongerustheid over
mogelijke geesten of andere spirituele entiteiten die gezondheid van een
gesponsord kind sterk beïnvloeden en beperken. Ondertussen moet je in een
bezoek van 15 minuten een indruk krijgen van de algemene toestand van het
gezin. Waarbij een mooi stenen gebouwtje natuurlijk niks zegt over de huidige
sociale en financiële toestand van een gezin. Zo werd een sponsoring gestopt
bij een gezin dat in een krot woonde, maar wel op een dubieuze wijze geld
verdient (veel geld). Terwijl een ander huisje als een snoepje tussen de
bananen stond, maar de familie van deze 2 are land nauwelijks een inkomen heeft
dat in de buurt van 50 eurocent per dag komt. Maar gewoon met respect en zorg
hun huisje probeert te onderhouden (geen elektriciteit, geen stromend water en
geen toilet). Sommige mensen wonen in een huis van 20 vierkante meter met soms
wel 12 mensen, terwijl je dan weer bij een boerderij staat van wel tig gebouwen
altijd met waakhond (zucht) en men er enkel met zijn drieën woont (ongewild kwamen
er geen kinderen meer). Gekocht toen het beter ging en de vader nog geen T.B.
had. Het is steeds aftasten wat je wel en niet kan vragen.
Geleidelijk kwamen we in Bylakuppe
Camp 5 en 6 (Ghulladahalli), waar het een hele puzzel was voordat we erachter
kwamen dat we 2 van de 5 Tseten Dolkar door elkaar hadden gegooid. Grote paniek
want juist de moeder van de Tseten Dolkar (Camp 6 House 50 in plaats van Camp 6
House 05) waarvan ik dacht dat die een vluchtelingenstatus hadden gekregen (en
dus de sponsoring had gestopt), stond te trillen van de zenuwen. Moet dus toch
de informatie van een sponsoring nog breder beschrijven, zodat je dit soort
zaken voorkomt (en gewoon stiekem 90 euro in mijn broekzak stoppen zodat je dit
soort ellende kunt voorkomen). Van de opluchting op het gezicht van die moeder heb
ik in ieder geval afgelopen nacht gedroomd. Zo waren er nog een paar van dit
soort situaties. Bezocht ook de grootvader die ondertussen alweer enkele jaren
geleden op een ochtend opstond, om erachter te komen dat zijn dochter met
schoonzoon zomaar waren vertrokken met de kinderen. Toen hij terugkwam van de
buren hoorde hij tussen het beddengoed wat bewegen en ontdekte dat ze een kind
hadden achtergelaten. Sindsdien sponsoren wij hem omdat hij geen ander inkomen
heeft. Veel van de door ons gesponsorde gezinnen hebben psychische problemen
als gevolg van wat ze hebben meegemaakt, voor tijdens of na hun vlucht.
Zo komen wij bij voor mij het
grootste dilemma: hoe ver mag je als buitenstaander ingrijpen in een privéleven van deze mensen
omdat je wat geld geeft. Heb natuurlijk door de jaren wel
enig inzicht gekregen, maar weet zeer goed dat ik van de specifieke context vaak
maar een zeer onvolledig beeld heb. Het blijft een aftasten en voorzichtig met
vallen en opstaan verder gaan.
Zo bleek ook het idee om een microkrediet
voor te stellen aan een echtpaar met een kind waar de man thuis ligt met een
hoge dwarslaesie volledig niet passend. Dit gezin is zo overdonderd dat het
geheel tot stilstand is gekomen. We zaten ondertussen in de New Settlements langs het oerwoud, vaak van kleine boeren die veel last
hebben van de olifanten die tijdens oogsttijd (maïs) soms in grote groepen de
dorpen binnenvallen. Geleidelijk aan begint bekend te worden dat wij
kleinschalig microkredieten verstrekken. Dus ze weten ons ondertussen te
vinden. Je kunt vaak meteen realisme en realiteit herkennen zelfs zonder tolk.
Je krijgt soms werkelijk volstrekt avontuurlijke verzoeken. Zo was er ineens
een man die water wilde zoeken (25.000 INR) of ook eentje die om 25.000 euro kwam
vragen (tractor). Die laatste wilde het gewoon even proberen. Toen kwam ineens
een Dolma. Ze kwam niet vragen voor een microkrediet, maar haar situatie uitleggen:
haar ernstig zieke kind, een koe die nu twee kalfjes heeft maar matig melk geeft, 1.5
acre land, man is seizoensarbeider met gemiddeld maar drie maanden inkomen per jaar
(meestal minder dan 1 euro per dag). Zij wil een koe kopen (in het algemeen
heb je een stabiel inkomen als je drie goede melkkoeien hebt (twee in de
productie: melk en een in de reproductie: nieuwe melkkoe of vlees).
We plannen volgende week als alle
uitgaven in Hunsur zijn afgesloten een vervolggesprek en -onderzoek. Zij kan
twee getuigen inbrengen voor het contract en de roddel laat mij weten dat zij
gewoon nuchter is en goed nadenkt. Wie weet lukt het
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.