Wat er aan de hand is met onze
veldwerker in Hunsur is niet duidelijk maar hij komt in ieder geval vreselijk eigenwijs
over. Doet niet wat we hebben afgesproken zowel ter voorbereiding op mijn
bezoek (foto: bewijs dat we het over hetzelfde kind hebben, brief: bewijs dat
zij daadwerkelijk het geld krijgen en kopie/xerox van schoolgegevens: bewijs
dat ze op school zitten). Daarnaast voorkomt die nu voor tweede jaar dat ik de
mensen thuis kan bezoeken met een scala aan excuses maar netto vertikt die het
gewoon. Nu voel ik hier een grote verplichting naar de sponsoren die soms al 15
jaar geld doneren. Maar ik moet toch minimaal een indruk hebben hoe er
financieel toegaat, als ik zeg dat wij het geld verantwoord uitgeven. Had al
per telefoon aangegeven hier veranderingen te willen zien, toen ik erachter
kwam dat hij zowat de hele Ladang plat belt, zodat zij mij kunnen bewerken om
niet naar Hunsur te komen. Nu zal een monnik nooit wat zeggen, maar ik hoorde
een telefoontje en heb vervolgens bij enkele monniken navraag gedaan (en her en
der de belhistorie bekeken ….. ALTIJD in onderling overleg!). Ondertussen hoor
je van alles en … opvallend ook bij monniken zit dus ruis. Maar ondertussen
groei je dus tot het besluit dat dit niet werkt. Het betreft niet eens zoveel
kinderen met een sponsor (7). Hij kwam met een auto met enkele ouders de
vijftig kilometer naar de Ladang. Weer dat opvallend formele welkom met
Katha’s. Hoeveel meer ontspannen gaat het dan in Bylakuppe maar ik zie ook wat
een moordwijf die Tenzin Yankey was (voormalige
veldwerker zit nu als vluchteling in Zwitserland).
De dossiers zaten door elkaar, ik zag
een Jigmee Namgyal die in paniek was. Boos begreep ik van de monniken maar dat
zag ik niet. Ik werd vooral geraakt door de rust die hij leek te krijgen toen
ik vroeg hoe moeilijk het werk was voor hem wonend tussen allemaal dorpsgenoten
die denken dat zijn recht hebben op een sponsor. Het is volgens mij een
behoorlijk autoritaire man, mogelijk ook eigenzinnig, maar volgens mij is deze
druk vanuit je eigen gemeenschap ook enorm en kan die vreselijk zijn. Hij bleek
ook steeds in een positie te zitten waarin hij mogelijke besluiten van de
stichting probeerde te vertellen of te sturen. Terwijl we dit zeer nadrukkelijk
hadden besproken. Tenzin Yankey en nu haar man zijn daar handiger die verwijzen
meteen door en daardoor is de onderhandelruimte weg. Er is nog nooit een vraag
bij mij gekomen. Dit kan natuurlijk ook komen omdat ik een akelig mannetje ben …
EN ik heb hier natuurlijk een positie waar ik soms akelig van kan worden. Het
blijft altijd voor mij balanceren maar meer dan goed proberen te luisteren en
dan proberen een goede afweging te maken kan ik ook niet. Dat er voor Jigmee
Namgyal druk was is voor mij zeker want toen ik zei dat we naar een nieuwe
veldwerker zouden gaan zoeken kreeg ik de files meteen terug met bijna een
zucht van opluchting. Je merkt wel dat hij ook teleurgesteld is. Maar dit soort
moeilijke situaties in zo’n andere sociale en culturele setting te duiden. Veel
verder dan proberen het respectvol te doen kom je niet. Maar ik heb gewoon een
verantwoordelijkheid naar de sponsoren en daarbij hoort niet een veldwerker die
om de een of andere reden het minimale toezicht beperkt.
Duiden in andere setting werd ook
indrukwekkend duidelijk toen we na vertrek alles zaten na te bespreken. Want ik
kon het officiële kantoor (inclusief een horde aanwezige en meeluisterende
monniken) gebruiken maar verkoos toch even met de hele Hunsur groep naar de eerste
verdieping te verkassen en op mijn kamer met de deur dicht dit gesprek meer
privé te laten plaats vinden. Maar tijdens die nabespreking probeerde ik aan te
geven dat hij volgens mij ook overvraagd was. Dus wilde het wat nuanceren ook
uit respect naar Jigmee Namgyal. Onder de monniken was echter een heel andere
vrij van emotie gevuld antwoord “functioneert niet had die het beter moeten
doen dus weg” PUNT. Op dit soort momenten zie je dat je soms geheel niet snapt
hoe bepaalde verbanden worden gelegd. Passend bij het tussenstadium mopper je
dan inwendig op “waar is nu dat mededogen”. Laten we het maar houden op dat ik
het nog niet helemaal snap maar ik verklaar het tussenstadium wel als
afgesloten.
Wilde ’s avonds een rondje lopen want
ben nu wel week in de Ladang maar behalve voor activiteiten voor de Stichting
ben ik nauwelijks de deur uit geweest (waspoeder). Altijd verbazingwekkend hoe
dit werkt. Wilde dus een c(C)ora lopen (ritueel rondje rond heiligdom in dit
geval de kern(en) van dit klooster. Werd uitgenodigd door Ghen Tsultrim Gyatso
beide met onze gedachten rond lopen draaien. Deze rituele rondjes zijn de
afgelopen jaren aardig onderworpen geweest aan politieke, religieuze en
esthetische noodzakelijk geachte wijzigingen (oké nog een vleugje tussenstadium
en een gezonde dosis antropologie). We lagen in een deuk toen we de bocht namen
bij Sera Me en een van de Phuntsok Chokyiling monnikjes met hoge stem boven de
1000 monniken iets hoorde schreeuwen. Thuis een lekkere vettige kop boterthee
gedronken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.