Tussenstadium

Geleidelijk aan komen we in het tussenstadium, na een wij gaan er met zijn alle tegenaan, komen we in het midden. Alles loopt en je begint na te denken of je wel alles een beetje op orde hebt want het heeft de neiging om iets wat chaotisch te verlopen. 

Over deze regel heb ik een uur zitten typen want er komt steeds wat binnen. We hebben foto’s gedeeld. Heb een speciaal monnikmapje want niet alles wat ik fotografeer krijgt iedereen te zien. Ondanks dat ze ineens binnen vallen was de censuur dus toch iets sneller en dat weten ze. Zo kun je uren blijven spelen met elkaar. Want hoe een computer werkt weten ze heel goed. Zo vinden ze mijn kinderfoto’s ook wel griezelig. Ondertussen heb ik een paar “Gigantische Bites” hoe Zijne Heiligheid de Dalai Lama op bezoek was om Phobor Khangtsen te zegenen. Geloof bijna 5000 foto’s als studiemateriaal voor de filmploeg voor het volgende jaar. De geheime foto's staan tussen de tentamens van de studenten van de Hogeschool in Utrecht!

Tegelijkertijd met het tussenstadium en doodmoe wil je ineens een functionerende douche. Nu heb je tussen 14.00 en 17.00 als het onbewolkt is na 90 seconden voor ongeveer 60 seconden een warme douche dan 30 seconden een douche waar je gillend verbrand onderuit springt en weer die 60 seconden een warme douche en dan ondanks 43 graden een bibberkoude douche (duur afhankelijk van wanneer de laatste keer elektriciteit was en men toen de watercontainers op het dak heeft gevuld). Ineens is de boterthee te vettig (?), de pannenkoek een plak deeg, niet gaar maar wel verbrand. Raak je van slag als tijdens het eten de monnik tegenover je een snotkegel heeft bijna zwart en er drie rijstkorrels in kleven. Je hebt geen idee hoezeer je daardoor geobsedeerd kan raken en al helemaal als die na 10 minuten ineens weg is terwijl je zeker weet dat die monnik niet zijn neus heeft gesnoten in de zoom van zijn pij.Ook de rijst was weg.

Denk dat het duidelijk is …… hier kom je niet veel verder mee. De monniken herkennen dat en gaan altijd heel lief een plakje kaas voor me kopen. Lach niet dat helpt. Zij schijnen dat met onze bruine boterham met kaas ook te hebben. Voor de rest is het een kwestie van rustig wachten na een dag of zo ben je er doorheen.

Het werden ook de dagen van gezellig bij “tafelen” waarbij de monnik Aku (oompje) Tharchin die ik al bijna 20 jaar sponsor een aparte plaats inneemt. Allereerst omdat je altijd hongerig aan tafel gaat omdat die altijd minimaal een uur of twee te laat is. Als je toevallig even gaat kijken of die wel aan het koken is want je ziet hem overal behalve in bij zijn kamer krijg je vaak twijfels als je de chaos op de vloer ziet. Maar of het komt omdat hij van huis uit een nomade is, maar zijn gerechten zijn gewoon grof maar daardoor zo anders en smaakvol dat je altijd met te veel op de deur uit rolt. De eerste jaren deden we veel moeite om met veel kunst en vliegwerk over van alles te praten. Nu zitten we gewoon naast elkaar in alle rust lekker te eten. Met meerdere opschepmonniken dus je bord raakt nooit leeg. Tsultrim Gyatso een van de Ghen’s van de Ladang kwam even kijken of alles loopt zoals het hoort en och ja eet hapje mee.

Aansluitend foto bijeenkomst bij Trinlay Nyima en inlevermoment Xerox cijferlijsten. Fijn was te zien dat de zus van Tenzin Yankey stond te koken want dat mens kan lekker koken (momo’s en chicken curry). In een volstrekte chaos alles op de foto gezet terwijl Nyima een monnik uit Gosok Ladang zijn best deed om een en ander te noteren. Maar van Bylakuppe ken ik bijna alle kinderen. Herkende de meeste meteen. Trinlay groeit enorm in zijn rol als veldwerker en maakte enkele serieuze kanttekeningen. Zo twijfelde hij of een kind wel echt het gesponsorde kind was (was wel zo zelfde moedervlek op kin). Armoede doet vreemde dingen. Lastig is dat alles met tolk moet. Maar we gaan dinsdag op stap voor het microkrediet en om nieuwe files te toetsen/maken zonder tolk ….. om te oefenen of dat lukt. Daarna kwam anderhalf uur dat HEEL India elektriciteit had Chelsea tegen …….. (vergeten van Persie speelt er). Dit werd dus mijn eerste voetbalwedstrijd die ik moest uitkijken met een peloton illegale voetbalvandalen vanuit de Ladang. Iedereen weet dat ik weet dat die geen voetbalwedstrijd mogen zien maar iedereen weet dat ik de monniken nooit uit elkaar kan houden dus geen idee heb dat ik met Lobsang Tsering en Tsering Lobsang (fictieve namen) heb zitten “theeën”. Na heerlijke berg momo’s en …. chicken curry achter op de motor naar huis.

Bylakuppe Home Visits

Het werd weer een kort nachtje want het grammatica-examen duurde drie uur en aansluitend nog even zitten na “theeën” met de docenten. Tijdens dit soort gesprekjes krijg ik nog steeds veel nieuwe informatie over hoe het allemaal functioneert in een klooster, aan deze universiteit en in dit huishouden, maar vooral ook waarom men bepaalde afwegingen maakt. Die zijn vaak minder exotisch dan dat een eerste indruk doet vermoeden; vaak ……. maar niet altijd.

Al vrij vroeg was Trinlay Nyima met een tweede chauffeur en motor aan de poort en reden we met tas vol geld en aantekeningen op naar de huizen welke het verst van de Ladang liggen. Nog voorbij de Bylakuppe kampen 5 en 6 in de velden tegen de rotsachtige heuvels welke hier in Zuid Karnataka volledig geïsoleerd, als grote kiezelstenen willekeurig over het land lijken uitgegooid (introductie naar een lokale Hindoeïstische interpretatie/traditie). Deze kiezelstenen vormen nu de grens van het gebied door de Indische overheid in de jaren zestig ter beschikking gesteld, tijdens het herplaatsen van grote groepen Tibetanen die vanaf eind jaren vijftig over het Himalaya gevlucht kwamen. Tot in de jaren negentig waren er regelmatig conflicten met de lokale bevolking en regelmatig werd er gevochten, er vielen zelfs doden. Meestal betrof het problemen met betrekking tot waterschaarste. Dit is oorspronkelijk de reden waarom je voor dit gebied een special permit nodig hebt als je het bezoekt.

Het werd een snikhete dag waarbij we, door de velden rijdend, 24 gezinnen met een sponsor via de stichting hebben bezocht. Het werd de eerste keer dat ik iedereen bezocht en dat ik enkele zaken meer direct rechtstreeks met de ouders besprak. Achter de gesloten deuren kwam de angst soms heel emotioneel naar buiten, waaronder ook de ongerustheid over mogelijke geesten of andere spirituele entiteiten die gezondheid van een gesponsord kind sterk beïnvloeden en beperken. Ondertussen moet je in een bezoek van 15 minuten een indruk krijgen van de algemene toestand van het gezin. Waarbij een mooi stenen gebouwtje natuurlijk niks zegt over de huidige sociale en financiële toestand van een gezin. Zo werd een sponsoring gestopt bij een gezin dat in een krot woonde, maar wel op een dubieuze wijze geld verdient (veel geld). Terwijl een ander huisje als een snoepje tussen de bananen stond, maar de familie van deze 2 are land nauwelijks een inkomen heeft dat in de buurt van 50 eurocent per dag komt. Maar gewoon met respect en zorg hun huisje probeert te onderhouden (geen elektriciteit, geen stromend water en geen toilet). Sommige mensen wonen in een huis van 20 vierkante meter met soms wel 12 mensen, terwijl je dan weer bij een boerderij staat van wel tig gebouwen altijd met waakhond (zucht) en men er enkel met zijn drieën woont (ongewild kwamen er geen kinderen meer). Gekocht toen het beter ging en de vader nog geen T.B. had. Het is steeds aftasten wat je wel en niet kan vragen.

Geleidelijk kwamen we in Bylakuppe Camp 5 en 6 (Ghulladahalli), waar het een hele puzzel was voordat we erachter kwamen dat we 2 van de 5 Tseten Dolkar door elkaar hadden gegooid. Grote paniek want juist de moeder van de Tseten Dolkar (Camp 6 House 50 in plaats van Camp 6 House 05) waarvan ik dacht dat die een vluchtelingenstatus hadden gekregen (en dus de sponsoring had gestopt), stond te trillen van de zenuwen. Moet dus toch de informatie van een sponsoring nog breder beschrijven, zodat je dit soort zaken voorkomt (en gewoon stiekem 90 euro in mijn broekzak stoppen zodat je dit soort ellende kunt voorkomen). Van de opluchting op het gezicht van die moeder heb ik in ieder geval afgelopen nacht gedroomd. Zo waren er nog een paar van dit soort situaties. Bezocht ook de grootvader die ondertussen alweer enkele jaren geleden op een ochtend opstond, om erachter te komen dat zijn dochter met schoonzoon zomaar waren vertrokken met de kinderen. Toen hij terugkwam van de buren hoorde hij tussen het beddengoed wat bewegen en ontdekte dat ze een kind hadden achtergelaten. Sindsdien sponsoren wij hem omdat hij geen ander inkomen heeft. Veel van de door ons gesponsorde gezinnen hebben psychische problemen als gevolg van wat ze hebben meegemaakt, voor tijdens of na hun vlucht.

Zo komen wij bij voor mij het grootste dilemma: hoe ver mag je als buitenstaander ingrijpen in een privéleven van deze mensen omdat je wat geld geeft. Heb natuurlijk door de jaren wel enig inzicht gekregen, maar weet zeer goed dat ik van de specifieke context vaak maar een zeer onvolledig beeld heb. Het blijft een aftasten en voorzichtig met vallen en opstaan verder gaan.

Zo bleek ook het idee om een microkrediet voor te stellen aan een echtpaar met een kind waar de man thuis ligt met een hoge dwarslaesie volledig niet passend. Dit gezin is zo overdonderd dat het geheel tot stilstand is gekomen. We zaten ondertussen in de New Settlements langs het oerwoud, vaak van kleine boeren die veel last hebben van de olifanten die tijdens oogsttijd (maïs) soms in grote groepen de dorpen binnenvallen. Geleidelijk aan begint bekend te worden dat wij kleinschalig microkredieten verstrekken. Dus ze weten ons ondertussen te vinden. Je kunt vaak meteen realisme en realiteit herkennen zelfs zonder tolk. Je krijgt soms werkelijk volstrekt avontuurlijke verzoeken. Zo was er ineens een man die water wilde zoeken (25.000 INR) of ook eentje die om 25.000 euro kwam vragen (tractor). Die laatste wilde het gewoon even proberen. Toen kwam ineens een Dolma. Ze kwam niet vragen voor een microkrediet, maar haar situatie uitleggen: haar ernstig zieke kind, een koe die nu twee kalfjes heeft maar matig melk geeft, 1.5 acre land, man is seizoensarbeider met gemiddeld maar drie maanden inkomen per jaar (meestal minder dan 1 euro per dag). Zij wil een koe kopen (in het algemeen heb je een stabiel inkomen als je drie goede melkkoeien hebt (twee in de productie: melk en een in de reproductie: nieuwe melkkoe of vlees).

We plannen volgende week als alle uitgaven in Hunsur zijn afgesloten een vervolggesprek en -onderzoek. Zij kan twee getuigen inbrengen voor het contract en de roddel laat mij weten dat zij gewoon nuchter is en goed nadenkt. Wie weet lukt het

Spotlights

Het werd een kort nachtje want de hoosbuien van gisteravond veroorzaakten dat in grote delen van Zuid Karnataka de elektriciteit is uitgevallen. Vandaag werd de accu door een generator opgeladen, zodat ik steeds al mijn batterijen kan opladen en mijn computer niet steeds leegzuig. Heb mijn “kantoor” daarom verplaatst naar het hoofdbureau van de Ladang. Dat kan bij dit werkcomité, maar lang niet altijd. Ben ondertussen gewend aan het klimaat en ook het feit dat het eten zo basaal is en uit basisingrediënten bestaat dat je altijd na een paar uur buikpijn hebt van de honger. Doordat het grammatica-examen gisteravond niet kon doorgaan werd het examen debatteren een dag eerder gehouden. Ben tot na middernacht in het donker bezig geweest om de dynamiek vast te leggen. Eindeloos tussen de rijen doorgeschoven. Nu na jaren herken je de gedrevenheid en voel je de spanning en soms grote hilariteit als door een redeneerfoutje de werkelijkheid uit zicht is verdwenen. De gebedshal zal vol met Geshe’s van de eigen Ladang ieder met zo zijn eigen …. inbreng en temperament.

Uitgebreid de agenda gecontroleerd, vandaag Gosok Ladang lunch, morgen Bylakuppe B files zaterdagavond eten bij Aku Tharchin de monnik die ik al bijna 20 jaar sponsor en die afgelopen jaar is afgestudeerd. Dus zondag naar Jigmee Namgyal (veldwerker) voor de B files in Hunsur Taluk. Doordat het telefoonnet is uitgevallen door de stormen van gisteravond, is het mobielnet overbelast maar na een uurtje of zo kreeg ik hem te pakken. Hij is altijd erg sturend in de werkzaamheden en je merkt dat de wat meer directe aansturing moeilijk valt. Toch wil ik ook in deze dorpen welke armer zijn dan de Bylakuppe dorpen dezelfde lijn doorvoeren.

Verder in alle rust met Geshe Gelek Samdup alternatieven besproken. Een paar uur van Mysore, ver van de doorgaande weg, ligt een cluster Tibetaanse settlements met veel grotere armoede. Maar eerst maar eens de reacties afwachten van deze beleidswijziging en de inbreng van de veldwerker, vooral Trinlay Nyima. Dit kan dan volgend jaar worden geëvalueerd en dan kan besloten worden tot een inventarisatie van de mogelijkheden. Het moet wel allemaal realiseerbaar blijven in twee weken, maar het moet ook wel om essentiële hulp gaan. Situaties veranderen zeker in 15 jaar: de Bylakuppe dorpen zijn welvarender geworden. Maar nu eerst eens gaan kijken in de Bylakuppe en Hunsur Taluk dorpen. Vind het ieder jaar weer spannend ook omdat het zeer formeel met zeer veel ceremonieel vertoon kan gaan. Gruwel daar altijd wat van als men zich op de grond gooit. Daarom morgen geen limousine maar een motor.

Verder een uur geld zitten uittellen allemaal stapeltjes van INR 6075. Zodat ik morgen enkel een enveloppe hoef te trekken met groot het nummer erop zodat ik deze kan fotograferen en zo de foto’s kan ordenen want na 35 gezinnen loopt het allemaal een beetje door elkaar en …… en in het honderd en ……over.

De lunch was heerlijk vooral de zoete stroperige varkenshuid en zoals gebruikelijk komen de tongen goed los. Naast de Ghen’s (Tsultrim Gyatso, Lobsang Tsering): de formele religieuze bazen van de Ladang en het voltallige werkcomité (Gelek Jamphel, Lobsang Jangchub en Lobsang Tsering) waren alle Paraghee’s: de schakel tussen bestuur van de Ladang en de monniken aanwezig en dan nog Gelek Nyima om te vertalen. Op de namen van de Paraghee’s moet ik nog even oefenen.

 









Daarna weer naar klassen geweest om de vele beginnende docenten van de Ladang te observeren en naar Pobor Khangtsen waar een monnik van Gosok Ladang grammatica geeft omdat de meeste Tibetanen die gevlucht komen uit Tibet hun eigen taal nauwelijks beheersen.

Aansluitend onverwachts even hoi gaan zeggen bij Kunga, die onlangs werd overgeplaatst vanuit Nepal en nu werkt als iets bij Sera Me medische dienst. Had hem al meerdere jaren niet meer gezien. Kreeg natuurlijk meteen een rondleiding door deze medische post en eerste hulp. Dit resulteerde in een gesprek met de coördinator over een uitwisseling van bachelor studenten met de Hogeschool van Utrecht. Er werd positief gereageerd. Volgende week komt dan een vervolg oriënterend gesprek zodat we na de kennismaking iets meer de diepte in kunnen gaan.

Eenmaal thuis kwamen ze de schijnwerpers laten zien, die ze "tijdelijk" ergens anders hebben gesloopt, zodat ik het grammatica-examen goed kan fotograferen. Er is zowaar sinds een uur weer stroom dus alles is zich aan het opladen. Dat moet het kalligraferen ten goede komen.

Agenda monnik

Het blijft aangenaam met dit werkcomité, heel informeel en ontspannen. Zit doordat er bijna geen stroom is ook grotendeels op het accublok in het kantoor te werken en niet op mijn kamer. Ben geraakt door de aandacht die ze hebben met dan een glas koud te drinken. Bij het ontbijt is het ook leuk om te zien hoe ze een dilemma wat drinkt die bij het ontbijt oplossen. Sinds er meerdere buitenlanders zijn geweest in de Ladang kennen ze koffie (nou ja Nescafé). Maar dat drink ik nauwelijks. Maar thee wel. Omdat ik altijd ja knik, staan er dus nu altijd thee naturel (warm water met zout), zwarte thee (soms ook met zout), melk thee met een hartverlamming aan suiker en Tibetaanse thee met zout, melk en boter naast elkaar. Ik los het dilemma op door alles op te drinken.

Daarna blijkt dit jaar de agenda ECHT te werken. Om 08.00 foto afspraak met 146 monniken. Het hele werkcomité ging jagen en ik hoefde ze alleen maar fotograferen. Iedereen zich volledig in formele kledij steken terwijl ik alleen een zweetkop op de foto zet. Maar ja na jaren weten ze het ondertussen ik fotografeer wel hoe iedereen bij iedereen kleren loopt te lenen om compleet op de foto te kunnen. Een monnik hield de registratie bij de andere schreef eindeloos lijsten met monniken die nog moesten. Zodat ik ze weer snel na vertaling) kon afvinken in mijn Excel lijsten. Vooral dat ik sneller de geboorteplaats, moedernaam of aantal broers wist te noemen doet mijn ego goed. De computer monnik begrijpt echter hoe Excel werkt en heeft nadien toen ik lag te rusten de boel afgemaakt (vond het wel jammer dat de informatie is bij special stond in het Nederlands was). Hij gaf toe toch wel nieuwsgierig te zijn wat daar zo af en toe staat.

Daarna had ik non stop afspraken in de agenda staan om bij “debating classes” binnen te vallen en het onderwijs te fotograferen. Ik werd gevolgd door een monnik die mij weer moest fotograferen omdat de Rinpochee in Taiwan had aangegeven er van te balen dat die mij iedere keer misloopt als ik in de Ladang ben en ik bijna nooit op een foto of video te zien ben. Dat klopt! Verder was het een hint voor een mogelijk onderwerp om op de film te zetten. Kwam toevallig als dat is misschien een leuk onderwerp tijdens kop boterthee aanbod.

De wisselkoers lokaal is 67.52 dus het loont zich niet om naar Bengaluru te gaan de transport kosten (limousine) zijn te duur. Gelukkig. Terug naar de Ladang met een paar honderdduizend Rupees. Vervolgens is het werkcomité op zoek gegaan naar wisselgeld. Moet je bij de ING ervoor betalen hier hebben de banken het niet. Maar de kloosters wel. Heb dus een tas vol met wisselgeld.

Heb tussendoor nog loslopende monniken gefotografeerd. Met de agenda monnik de dag van morgen en overmorgen gaan plannen, heb morgen de hele dag non stop fotografie opdrachten en de formele lunch van de Ladang om 11.00 uur (daarna kan ik altijd 3 uur niet bewegen) en vanaf 14.00 uur weer tot 15.30 fotografie opdrachten.

Tussendoor formeel het geld van de Ladang overgedragen. Iedere keer met een nieuw werkcomité moet je alles uitleggen maar een uurtje later zag ik hoe ze PDF’s maakten van de aftekenlijsten en die doorstuurde naar Taiwan zodat de Rinpochee de financiële controle kan uitoefenen (van elke rekening zelfs minder dan 1 euro moet men zich verantwoorden). De Rinpochee heeft bij mij herhaaldelijk aangegeven, dat van schenkingen, alles tot de laatste Rupee verantwoord moet worden. Heb een keer een brief gezien waarin een tekort werd besproken heb sindsdien een breder beeld gekregen van het Boeddhisme. Nederlanders zouden van hun stoel afvallen van de directheid in die brief.

Trinlay Nyima kwam weer langs om verder tot concrete werkafspraken te komen (inclusief zijn taak om nieuwe files te zoeken zodat we meer bij de allerarmste terecht komen). Wij gaan samen de laatste files van zijn vrouw beoordelen zodat we op elkaar ingespeeld raken. Hij voelt zich comfortabel bij de werkafspraken. Maar als we de gelden gaan verdelen moet er een tolk mee want er zijn gewoon teveel concrete vragen die nog gaandeweg besproken en opgelost moeten worden. We hebben wat zitten oefenen op hoe ik streng de eisen passend kan verworden. Het halve klooster beoordeelde mijn mimiek mee.

Omdat ik vanavond vrij ben tot 09.30 pm want dan is de kalligrafeer language science exam (ook een hint ….). En morgen middag Jamyang Sangpo (microcredit) omdat die gemeenschapsdienst heeft wilde die hem nu gaan halen zodat we rustig de tijd hadden om alles te bespreken. Kreeg dus 10 minuten om te eten terwijl zij buiten op de veranda zaten te wachten. Daar kwam een blakende Jamyang Sangpo met een draagtas vol met bonnen, contracten, huurovereenkomsten, samenwerkingsverbanden en ik weet niet allemaal. Wat een verschil met de zeer timide magere bleke man van het vorige jaar. Toch even stil gestaan bij hoe een koe kon veranderen in 32 acres. Kreeg een wild enthousiast verhaal van iemand die zich een jaar in het rond had gewerkt en alles echt alles met twee handen had aangegrepen. Teveel om hier kort samen te vatten. Maar met onze 25.000 Rupees had hij in het dorp het startkapitaal weten te verdubbelen. Hiermee werd die een serieuse gesprekspartner van de “tibetaanse boerencooperatie”. De Indische overheid hielp mee door een wet dat land van vluchtelingen welke niet werd verbouwd zou worden herverdeeld hielp ook. Hij kon dus 32 acres land pachten. Alle zaaigoed en machines lenen doordat die zijn maïsoogst zou verkopen aan deze coöperatie. Hij had een goede risicoanalyse gemaakt van mais als gewas en wist dat die zelfs bij een slecht jaar (misoogst) financieel weinig risico zou lopen. Hij heeft echter een goed jaar gehad en moest veel Indische arbeiders inhuren tijdens het oogsten. Zelfs na betaling van alle rekeningen, kredieten en lonen had hij een winst welke hem in staat stelt tegen de nu veel minder aantrekkelijk pachtvoorwaarden maar meer onafhankelijk positie zijn financiële stabiliteit te verstevigen. Ik had hier niks meer aan toe te voegen. Dit timide mannetje bleek een pienter mannetje maar Trinlay Nyima zei nadrukkelijk en dat werd benadrukt dat het vertrouwen doordat microcredit hem als geloofwaardige gesprekspartner positioneerde.

Ik ga stoppen want hier valt even niks aan toe te voegen maar er barst zo’n tropische bui los dat alles rammelt (en de monniken gaan dan altijd de gangen moppen omdat je dan niet met water hoeft te slepen na 1 minuut ligt dan al de eerst op zijn bek….. wil dat niet missen)

Holiday

Sera Holiday dus ik ben niet thuis (wasdag)

Gisteren vergeten te vertellen dat ik uitgebreid met Trinlay Nyima heb zitten praten. De man van Tenzin Yankey onze veldwerker die nu echter op een vluchtelingenvisum haar status in Zwitserland zit af te wachten. Trinlay Nyima neemt haar zaken waar en spreekt geen woord Engels. Uitvoerig zitten discussiëren over hoe je nu een soort armoededrempel (poverty check) wil bepalen en invoeren. De hele dag feitelijk zitten broeden. Want duidelijk is dat ik via meerdere informatiebronnen te horen krijg dat het sommige gesponsorde families economisch goed gaat, sommige zelfs zeer goed. Iedereen zegt ook dat het goed is dat ik daar wat mee wil doen. Maar daarmee kun je nog niet zomaar een huis in stormen om een soort “willekeurige” balans op te maken. Ondertussen dreigen ook waanbeelden van een stroom Tibetanen die met hun “flat screen” via de achterpaadjes het dorp uitvluchten als wij aan de voorkant binnen komen. De rol van Trinlay Nyima is natuurlijk ook complex hij woont hier dus ik moet hier zichtbaar het besluit nemen.

We zijn er nog niet helemaal uit.

Verder inhoudelijk gesproken over een vervolg van de micro kredieten. Enerzijds als je een lening geeft voor een koe en het blijkt een stuk land geworden is duidelijk dat er nog iets aan de voorwaarden moet worden aangescherpt

Kreeg ook een stapel brieven voor de sponsoren. Hoe hard je ook je best doet maar het schijnt dat je er niet onder uitkomt. Als je er een stuk of veertig heb gelezen weet je precies wie in welk dorp Engels kan schrijven (en er geld voor kan vragen). Tegelijkertijd werd ook duidelijk dat hier ook knelpunten waren. Kreeg drie brieven van afgesloten files sommige met het kind in het buitenland maar volgens de brief wel over naar de volgende klas? Hier kan je wel gemakkelijk een controle toepassen door verplicht een XEROS van de examenresultaten toe te laten voegen. Dus ingevoerd. Moet deze files wel onderzoeken of er nog meer uit valt te leren. Verder moeten alle potentiële files op armoede worden gecontroleerd. Bleek tijdens de voorbereiding vergeten deze files te printen. Heb ze wel digitaal maar mijn computer doet raar. Dus de schrik dat die het begeeft is er steeds. De computermonnik zei dat ik me moet realiseren dat bij mijn intensief gebruik ik een afschrijving heb van 5 jaar. Toch maar eens kijken hoeveel geld de Stichting heeft want ik gebruik dat ding alleen voor de stichting.

De B files (kinderen in de 16 Bylakuppe en 10 Hunsur Taluk dorpen) vragen veel aandacht. Heb nog met Jigmee Namgyal gebeld. Dit had zich al ingepland maar ik moet nog geld wisselen en moet als het verschil tussen de lokale markt en Bengaluru te groot is nog een of twee dagen op en neer. Geen aantrekkelijk vooruitzicht bij 37 tot 44 graden en badkamerachtige vochtigheden. Gebeld met Bengaluru je krijgt er 68.02 INR (India Rupee) voor 1 Euro. Morgen om 12 uur gaat lokale wisselbank open. Wil echter graag ook naar Hunsur Taluk (50 kilometer) om daar de kinderen opnieuw te bezoeken. Jigmee opereert weliswaar autonoom en het betreffen maar enkele files maar hier bleek de controle het vorige jaar toch zinvol om alles wat meer in te passen in het beleid van de stichting. Hoewel Jigmee wel zeer consistent is in het uitvoeren van concrete opdrachten zal hier ook gekeken moeten worden naar de implementatie van de poverty check.

Verder liggen wennen aan het klimaat. De hele dag 7 uur stroom gehad waarvan 5 uur tijdens de nacht (geen muggen door lekkere ventilator). Dus heerlijk geslapen werd wel wakker doordat er kakkerlakken over me liepen.

Stress een tsunami van monniken

Het is ieder jaar weer aftasten en gisteren was mij al opgevallen dat bij het nieuwe werkcomité de hiërarchische verhoudingen anders lagen: ik zit ergens anders. De meeste monniken die nu een officiële rol hebben naar mij ken ik vanaf hun binnenkomst. Het stikt ondertussen van de Geshe Lharampa’s (hoogste academische graad) in het huishouden, ik heb ze zonder uitzondering zien struikelen. Religieus is niks van belang aanwezig dus …. ik zit links aan de kop van de tafel. Ik heb zelfs een agenda (monnik). Want ze hebben nagedacht en een totaalprogramma opgesteld, met voorstellen met een duidelijk hint voor tijdens de filmopname van een “normale” monnik. Het voorzichtig opgegooide voorstel blijkt dus uiterst onboeddhistisch gretig omarmt. Ze zijn dat gezwem gewoon beetje moe.

Maar er was ook onrust. Er waren ladingen met Phuntsok Chokyiling monniken (klooster in Nepal, Kathmandu) aangekomen met een nummering waarvan niemand meer iets snapte. In groepen ben ik ze gaan ordenen (een van mijn kernkwaliteiten ….. zucht). De groep 25, waarvan er alweer 6 gillend zijn weggerend (die zoek ik later wel uit als ik in Nepal ben), en een groep van 13. Heb ze goed gedrild want op het moment dat ze mijn kop zien komt er het Pouli registratienummer uit. Ieder met zijn uniek A500 – A675 nummer; verder heten ze allemaal Gelek. Ik heet ook Gelek dus dat schept een band. Na een uurtje was alles geregeld. Meteen gebruik gemaakt van het informele karakter van het overleg en met het werkcomité en wat heikele punten uitgewerkt ……(stonden al paar jaar in de koelkast te wachten). Met een formeel comité kom je meestal niet verder dan rituele formuleringen.
Daarna de symbolische lunch, rijst met aardappelschillenprut. Elk bezoek staat het een keer op het menu en eten wij, diegenen die het weten, het samen. In 1996 had ik na 9 maanden een dusdanig vitaminegebrek dat ik scheurbuik kreeg. Wij zijn al diegenen die toen ook zweren in hun mond hadden. Het jonge grut is dan niet welkom. Als toetje Papaja; die was er toen niet (geen geld).
Verder ziet iedereen dat ik minder (soepel) loop en iedereen weet dat dit ik hiermee de laatste tijd problemen heb gehad. Dus ik ben non stop gemasseerd, getrokken, geduwd, geïnspecteerd en het kan natuurlijk niet anders bediscussieerd.

In het winkelcentrum van het klooster waspoeder (Surf was niet te krijgen) en Katha’s gekocht. Ga altijd de eerste dagen bij alle gereïncarneerde monniken formeel hallo zeggen. Gezwaaid en gebogen hebben we al. Maar dit hoort erbij. Kunnen ze ook oefenen omgaan met buitenlanders, ik integreer tijdens deze workshops ook altijd onvoorspelbaar gedrag op verzoek van de kamerheren van deze Rinpochees.

De stroom is 7 keer uitgevallen het langst was een periode van ongeveer 2 uur. Er loopt een enorme kakkerlak op mijn kamer we kregen hem niet gevangen.

Avondprogramma: officieel gaan kijken bij het hertentamen debatteren van de studenten die door officiële taken voor het klooster uitstel hadden gekregen. Met verzoek om foto’s te maken liefst alles op video vast te leggen. De Gecko (hoofd ordediensten van het klooster: populair vaak afgebeeld als diegene die vroeger lijfstraffen gaf in de kloosters) was al ingeseind door de Ladang dat ik kwam. Geshe Lharampa Gelek Samdup van Gosok Ladang en werkzaam bij Sera Me Educational Division zou de Gecko, die nieuw is en nog geheel onvoorspelbaar was vlak voor mijn komst inseinen. Heb op het transformator huis staan te wachten met een monnik die geen toestemming had om bij het tentamen aanwezig te zijn. Er werd geseind dat Gelek Samdup had geseind dat ik rustig naar de Gecko kon lopen om me voor te stellen en toestemming te vragen. Geheel ontspannen tussen 1000 monniken door geschoven naar de Gecko buigen, voorstellen met CV, daarna meditatieve stilte en toestemming. Twee minuten later brak een pre-moesson waterhoos uit. Alles vluchtte naar binnen waar het licht vervolgens uitviel. Een uur tussen 1000 zwetende monniken in het stikdonker geluisterd naar wat waarschijnlijk indrukwekkende tentamens waren. Werd gered door Gelek Samdup, we hebben in de docentenkamer uiteindelijk met de vijf examinatoren na zitten borrelen. Want van het principe dat een docent een objectief punt kan geven gruwen ze hier.

Eenmaal thuis de hele nacht klaar wakker liggen wachten op de volgende ochtend.

Met vallen en opstaan begin ik te BLOGGEN

Na een onrustige nacht op de meest decadente shopping mall van de islamitische wereld was het nog maar een korte vlucht van Dubai naar Bengaluru. Alwaar ik als toerist geheel gratis en onverwachts een extra stempeltje in mijn paspoort kreeg met de mededeling dat er minimaal twee maanden tussen twee bezoeken aan India moeten zitten. Wat ik daarmee moet snap ik niet want ik heb een double entry omdat ik binnen 1 week van India naar Nepal vlieg en terug naar India waar ik vervolgens 1 dag blijf om terug te vliegen. De “Head of Mission” waar ik dit kan navragen zit 3000 kilometer ver weg. Men doet hier niet aan telefonische helpdesken.

Gelukkig zaten Gelek Jamphel, Lobsang Tsering en Gelek Nyima te schommelen over de balustrade bij het vliegveld. Altijd weer een opluchting als ik bij het verlaten van het vliegveld een monnik zie omdat ik steeds met veel geld reis en meestal doodmoe ben en .... ik was moe, kotsmisselijk van moeheid. Toch nog een poging ondernomen om op Brigade road in Bengaluru (6 miljoen inwoners) geld te wisselen maar deze metropool begint pas tijdens de middag te leven. Normaal plan ik dat ik door de week aankom, maar doordat alles op het laatst omgeboekt moest worden (mijn vliegmaatschappij ging failliet) werd het dus een zondag. Geen geldwissel en nu moet ik het hele stuk (paar honderd kilometer duurt minimaal 5 uur enkele reis) terugkomen want alleen hier krijg je de officiële bankkoers (de rest rekent tot 2 – 10 % variabele kosten). Via elk wegrestaurant en natuurlijk minimaal een "plate momo's" (tibetaanse vleespastijtjes, erg lekker maar ze zijn vooral beroemd omdat ze altijd met teveel komen .....). De hele Ladang (143 monniken) stond me op te wachten. Het is iedere keer weer heel indrukwekkend. Alle monniken komen even persoonlijk aandacht geven. Mijn buikvet (toename en/of afname) is onderwerp van gesprek, werd met volle hand betast, beknepen en gewogen en rest legt even hoofd in je oksel of op je kop. Vol van emotie naar bed.
Ik slaap op de enige kamer met een ventilator.