22 februari
Zoals gezegd zit het filmwerk er hier op, op één stukje na. In de Tibetaanse cultuur is het namelijk erg belangrijk dat alles in de juiste volgorde gebeurt. Dat gaat ook op voor de volgorde waarin mensen verschijnen in een film. Het kan niet zo zijn dat gewone monniken eerder genoemd worden dan de belangrijkste monnik. Dat zou dan eigenlijk Gosok Rimpochee moeten zijn, maar aangezien die in Taiwan zit, is dat een beetje lastig. Dus komt de eer toe aan Tsering Choephel. Daarvan is echter al vanaf de eerste dag duidelijk dat hij eigenlijk niet zo graag wil. Vandaag is het de laatste mogelijkheid, zo beseft ook hij, dus tegen 9 uur 's avonds is het eindelijk zo ver, nadat eerst met Taiwan overlegd is wat hij precies moet zeggen. Dan volgt een van de verrassingen die het maken van een film hier tot zo'n ongewis avontuur maken: hij wil niet op de film, maar op de foto, en de tekst spreekt hij dan niet uit, maar kunnen we erbij projecteren. Daar wordt Renate dan weer niet blij van, maar in de paar dagen klooster heeft ze inmiddels geleerd dat hier niet alles altijd gaat zoals gepland.
Na de fotosessie worden we alsnog toegesproken door Tsering Choephel, maar zonder draaiende camera en in de vorm van een persoonlijk dankwoord. Paul krijgt een Tangkha overhandigd en voor de anderen is er wierook en uiteraard een katha. Omdat morgen vroeg om 5 uur de monniken vertrekken voor het grote bidden, nemen we alvast afscheid.
Verkeersinformatie
Het hoofddoel van ons bezoek aan Nepal is natuurlijk de film, en daarnaast voor Paul de jaarlijkse afstemming met het klooster van de (besteding van de) sponsorgelden. Een hollander die voor het eerst in Kathmandu komt kan echter niet om het Nepalese verkeer heen. Daarom maak ik vandaag even een uitstapje naar een onderwerp dat niets met het werk van de stichting te maken heeft. Wie alleen in de stichtingswetenswaardigheden geïnteresseerd is kan veilig doorscrollen naar het volgende hoofdstuk, zonder iets te missen.
Bij aankomst, afgelopen zaterdag, werden we door een monnik afgehaald met een ruime taxi. Tijdens de rit naar het klooster hebben we alvast een indruk van het verkeer kunnen opdoen. Links rijden is zo'n beetje de enige regel die redelijk consequent wordt nageleefd; verder is het inhalen waar het kan, toeteren, voorrang nemen. Hier en daar is een zebra, maar die heeft geen speciale betekenis; het enige stoplicht dat we in deze miljoenenstad tegenkwamen werkte niet. De best geasfalteerde weg is de ringweg. Bij ons zou die afgesloten worden omdat het wegdek te gevaarlijk zou zijn. Normale wegen hier zitten vol met gaten, los puin, ontbrekende putdeksels en andere ongemakken, waar het verkeer zich hotsend en krinkelend door- en omheen beweegt. En zo is alles dus relatief. Het is chaotisch, er hangt een bruine smogdeken, maar alles beweegt zich toch in de richting waar het wezen moet. Links inhalen, rechts inhalen, fietsers aan alle kanten en vooral veel brommers en lichte motoren. Verkeer dat op of van de ringweg moet drukt de neus tussen het tegemoetkomende verkeer. Zolang het gat groot genoeg is vult een tegenligger het nog op, zodra je het gat genoeg hebt afgesloten kan je een rijtje opschuiven. Op een gegeven moment ben je er dan door. Ook als voetganger moet je die tactiek volgen, anders sta je de hele dag aan dezelfde kant. Het went vrij snel.
Rijstroken zijn een relatief begrip. Globaal rij je hier 1,5:1, ofwel anderhalve auto per rijstrook. Meer zou best kunnen, maar de overblijvende ruimte wordt opgevuld door de fietsen en motoren. De wisselstrook zoals wij die bij Amsterdam kennen blijkt nodeloos ingewikkeld. Hier past het begrip weghelft zich automatisch aan het verkeersaanbod aan. Aanrijdingen zou je volop verwachten, maar ik heb er niet één gezien. Voordeel is natuurlijk wel dat het verkeer niet heel snel gaat. Op spaarzame gladde en rustige stukken zit het gemotoriseerde verkeer zo tegen de 100. Dan wordt oversteken een kamikaze-actie.
De verhouding 1,5:1 geldt ook voor andere zaken, zoals het aantal plaatsen in een taxi en op een motorfiets. In minibusjes lijkt dat soms meer dan 2:1 te zijn. De meeste taxi's zijn Suzuki Alto's, die in India onder een andere naam worden geproduceerd. SMSsen terwijl je motor rijdt is trouwens geen probleem, uiteraard niet handsfree.
Zoals gezegd zit het filmwerk er hier op, op één stukje na. In de Tibetaanse cultuur is het namelijk erg belangrijk dat alles in de juiste volgorde gebeurt. Dat gaat ook op voor de volgorde waarin mensen verschijnen in een film. Het kan niet zo zijn dat gewone monniken eerder genoemd worden dan de belangrijkste monnik. Dat zou dan eigenlijk Gosok Rimpochee moeten zijn, maar aangezien die in Taiwan zit, is dat een beetje lastig. Dus komt de eer toe aan Tsering Choephel. Daarvan is echter al vanaf de eerste dag duidelijk dat hij eigenlijk niet zo graag wil. Vandaag is het de laatste mogelijkheid, zo beseft ook hij, dus tegen 9 uur 's avonds is het eindelijk zo ver, nadat eerst met Taiwan overlegd is wat hij precies moet zeggen. Dan volgt een van de verrassingen die het maken van een film hier tot zo'n ongewis avontuur maken: hij wil niet op de film, maar op de foto, en de tekst spreekt hij dan niet uit, maar kunnen we erbij projecteren. Daar wordt Renate dan weer niet blij van, maar in de paar dagen klooster heeft ze inmiddels geleerd dat hier niet alles altijd gaat zoals gepland.
Na de fotosessie worden we alsnog toegesproken door Tsering Choephel, maar zonder draaiende camera en in de vorm van een persoonlijk dankwoord. Paul krijgt een Tangkha overhandigd en voor de anderen is er wierook en uiteraard een katha. Omdat morgen vroeg om 5 uur de monniken vertrekken voor het grote bidden, nemen we alvast afscheid.
Verkeersinformatie
Het hoofddoel van ons bezoek aan Nepal is natuurlijk de film, en daarnaast voor Paul de jaarlijkse afstemming met het klooster van de (besteding van de) sponsorgelden. Een hollander die voor het eerst in Kathmandu komt kan echter niet om het Nepalese verkeer heen. Daarom maak ik vandaag even een uitstapje naar een onderwerp dat niets met het werk van de stichting te maken heeft. Wie alleen in de stichtingswetenswaardigheden geïnteresseerd is kan veilig doorscrollen naar het volgende hoofdstuk, zonder iets te missen.
Bij aankomst, afgelopen zaterdag, werden we door een monnik afgehaald met een ruime taxi. Tijdens de rit naar het klooster hebben we alvast een indruk van het verkeer kunnen opdoen. Links rijden is zo'n beetje de enige regel die redelijk consequent wordt nageleefd; verder is het inhalen waar het kan, toeteren, voorrang nemen. Hier en daar is een zebra, maar die heeft geen speciale betekenis; het enige stoplicht dat we in deze miljoenenstad tegenkwamen werkte niet. De best geasfalteerde weg is de ringweg. Bij ons zou die afgesloten worden omdat het wegdek te gevaarlijk zou zijn. Normale wegen hier zitten vol met gaten, los puin, ontbrekende putdeksels en andere ongemakken, waar het verkeer zich hotsend en krinkelend door- en omheen beweegt. En zo is alles dus relatief. Het is chaotisch, er hangt een bruine smogdeken, maar alles beweegt zich toch in de richting waar het wezen moet. Links inhalen, rechts inhalen, fietsers aan alle kanten en vooral veel brommers en lichte motoren. Verkeer dat op of van de ringweg moet drukt de neus tussen het tegemoetkomende verkeer. Zolang het gat groot genoeg is vult een tegenligger het nog op, zodra je het gat genoeg hebt afgesloten kan je een rijtje opschuiven. Op een gegeven moment ben je er dan door. Ook als voetganger moet je die tactiek volgen, anders sta je de hele dag aan dezelfde kant. Het went vrij snel.
Rijstroken zijn een relatief begrip. Globaal rij je hier 1,5:1, ofwel anderhalve auto per rijstrook. Meer zou best kunnen, maar de overblijvende ruimte wordt opgevuld door de fietsen en motoren. De wisselstrook zoals wij die bij Amsterdam kennen blijkt nodeloos ingewikkeld. Hier past het begrip weghelft zich automatisch aan het verkeersaanbod aan. Aanrijdingen zou je volop verwachten, maar ik heb er niet één gezien. Voordeel is natuurlijk wel dat het verkeer niet heel snel gaat. Op spaarzame gladde en rustige stukken zit het gemotoriseerde verkeer zo tegen de 100. Dan wordt oversteken een kamikaze-actie.
De verhouding 1,5:1 geldt ook voor andere zaken, zoals het aantal plaatsen in een taxi en op een motorfiets. In minibusjes lijkt dat soms meer dan 2:1 te zijn. De meeste taxi's zijn Suzuki Alto's, die in India onder een andere naam worden geproduceerd. SMSsen terwijl je motor rijdt is trouwens geen probleem, uiteraard niet handsfree.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.