21 februari 2013
Weer vroeg op om de zonsopkomst vanuit het klooster vast te leggen. Zonsopkomsten doen het altijd goed in films, dus voor de zekerheid nemen we hem maar op. Na het ontbijt is het tijd voor de groepsfoto. Het schieten van die foto is zo gebeurd, maar om iedereen op zijn plek te zetten, dat vergt heel wat organisatie. Als monnik kun je niet zo maar ergens gaan zitten.
Voor Paul en Renate is er vandaag nog het nodige te doen. De ene moet administratief van alles afwerken en het sponsorgeld overdragen. De andere moet dat vastleggen. De filmbeelden van deze weken zullen namelijk ook worden gebruikt om een beeld te geven van hoe de stichting werkt, wat er met de donaties gebeurt en hoe het geld zijn bestemming bereikt.
Mieke en ik nemen de gelegenheid te baat voor een uitstapje naar Pashupatinath, het indrukwekkende Hindu-heiligdom. Naast de voor niet-hindoes ontoegankelijke belangrijke tempel die aan Shiva gewijd is, is het een enorme verzameling van grotere en kleinere tempels, én de plaats waar de overledenen verbrand worden in open vuren op speciale brandplaatsen aan de rivier de Bagmati. Voor ons nauwelijks voor te stellen dat dat midden in een grote toeristische trekpleister gebeurt. En nog minder dat dezelfde rivier ook gebruikt wordt voor baden en wassen, terwijl er ook het vuil uit de stad in drijft. En dan zijn er nog de kinderen die met grote zeven het water net stroomafwaarts van de brandplaatsen doorzoeken in de hoop op gouden kiezen of andere waardevolle resten van de overledene. Onze normen ten aanzien van hygiëne moeten door de Nepalezen welhaast als een vorm van smetvrees gezien worden.
Een deel van de monniken vult hun dag vandaag met tankaschilderen. Dat is een langdurig en nauwgezet werk dat volgens strikte richtlijnen moet worden gedaan. Toen we rond 2 uur thuis kwamen werden net de in kaders gespannen vellen waar op geschilderd wordt weer schoongemaakt, omdat het geleverde werk niet goed was. Het is duidelijk dat het wel even duurt voor je je tankaschilder mag noemen.
Dat de moderne tijd niet aan het klooster voorbij gaat mag blijken uit de aanwezigheid van mobieltjes, maar ook uit de computerlessen die de monniken volgen. Voor Tibetanen is dat extra gecompliceerd omdat de toetsenborden "gewoon" onze qwerty-indeling hebben, met ons alfabet erop. Voor Tibetaanse tekens zijn soms ingewikkelde toetscombinaties nodig, met nog een extra toevoeging voor de tekens die er bovenop moeten (zoiets als onze accenten). Eerst moet dus geleerd worden om westers schrift te herkennen en te typen; is dat onder de knie, dan kan begonnen worden aan het Tibetaans.
Uiteindelijk wordt het 19:30 voordat de officiële overdracht van het sponsorgeld plaats kan vinden. Dat is dan meteen zo'n beetje het laatste dat gefilmd en gefotografeerd moet worden. Morgen begint voor de monniken het Grote Bidden. Voor ons zit het "werk" erop. We zullen alleen ten afscheid alle monniken nog op iets lekkers trakteren. En dan 's middags Bodnath, de grootste Stupa van Azië bezoeken.
Weer vroeg op om de zonsopkomst vanuit het klooster vast te leggen. Zonsopkomsten doen het altijd goed in films, dus voor de zekerheid nemen we hem maar op. Na het ontbijt is het tijd voor de groepsfoto. Het schieten van die foto is zo gebeurd, maar om iedereen op zijn plek te zetten, dat vergt heel wat organisatie. Als monnik kun je niet zo maar ergens gaan zitten.
Mieke en ik nemen de gelegenheid te baat voor een uitstapje naar Pashupatinath, het indrukwekkende Hindu-heiligdom. Naast de voor niet-hindoes ontoegankelijke belangrijke tempel die aan Shiva gewijd is, is het een enorme verzameling van grotere en kleinere tempels, én de plaats waar de overledenen verbrand worden in open vuren op speciale brandplaatsen aan de rivier de Bagmati. Voor ons nauwelijks voor te stellen dat dat midden in een grote toeristische trekpleister gebeurt. En nog minder dat dezelfde rivier ook gebruikt wordt voor baden en wassen, terwijl er ook het vuil uit de stad in drijft. En dan zijn er nog de kinderen die met grote zeven het water net stroomafwaarts van de brandplaatsen doorzoeken in de hoop op gouden kiezen of andere waardevolle resten van de overledene. Onze normen ten aanzien van hygiëne moeten door de Nepalezen welhaast als een vorm van smetvrees gezien worden.
Dat de moderne tijd niet aan het klooster voorbij gaat mag blijken uit de aanwezigheid van mobieltjes, maar ook uit de computerlessen die de monniken volgen. Voor Tibetanen is dat extra gecompliceerd omdat de toetsenborden "gewoon" onze qwerty-indeling hebben, met ons alfabet erop. Voor Tibetaanse tekens zijn soms ingewikkelde toetscombinaties nodig, met nog een extra toevoeging voor de tekens die er bovenop moeten (zoiets als onze accenten). Eerst moet dus geleerd worden om westers schrift te herkennen en te typen; is dat onder de knie, dan kan begonnen worden aan het Tibetaans.
Uiteindelijk wordt het 19:30 voordat de officiële overdracht van het sponsorgeld plaats kan vinden. Dat is dan meteen zo'n beetje het laatste dat gefilmd en gefotografeerd moet worden. Morgen begint voor de monniken het Grote Bidden. Voor ons zit het "werk" erop. We zullen alleen ten afscheid alle monniken nog op iets lekkers trakteren. En dan 's middags Bodnath, de grootste Stupa van Azië bezoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.