Logo Stichting Chenrezig Nederland

zondag 11 oktober 2015

Beëindiging Facebook Groep Stichting Chenrezig Nederland

Toen we op Facebook een groep vormden leek dat een effectieve manier om de sponsoren en donoren van de stichting te bereiken en te informeren. Als fondswerving na de aardbeving in Nepal wisten we in korte tijd ook een aanzienlijk bedrag te verzamelen.

Al snel bleek echter dat een groot deel van de facebook gebruikers echter nauwelijks actief waren op facebook. Geleidelijk aan heeft een deel zijn profiel op facebook afgesloten of beëindigd en een substantieel deel van de sponsoren of donoren heeft geen facebook profiel.

Zo ontstond toch weer de behoefte de informatie voorziening van Stichting Chenrezig Nederland opnieuw te evalueren. Elk medium: facebook, nieuwbrieven, jaarlijkse updates per email heeft zo zijn nadelen. De wettelijk verplichte  jaarverslagen en beleidsnotities geven geen zicht op het effect van onze werkzaamheden en vormen enkel een herhaling van de verantwoording van werkprocessen en financiële verantwoordingen.  Terwijl de website www.chenrezig/nl te statisch is om updates van details te versturen.

Daarom een blog: http://stichtingchenrezig.blogspot.nl/.  De komende weken krijgt iedereen bericht hierover en vanaf dan zal de informatie voorziening via dit blog lopen. 

Mocht men aanvullende informatie willen kan men dat kenbaar maken via een email: gechoe@xs4all.nl. Dit kan dan naar verzoek in de vorm van een update per mail of telefonisch gesprek.

Vriendelijke groet Paul

maandag 5 oktober 2015

Blog als update voor SCN

Activering van Blog Stichting Chenrezig Nederland deze zal het medium worden met updates van de stichting. Deze zal de informatie vervangen via: nieuwsbrieven, facebook nieuwsgroepen en algemene mailberichten.

woensdag 6 november 2013

Fotoboeken


Met gepaste trots wil ik het resultaat van onze Nepal/Indiareis van het begin van dit jaar, in de vorm van twee fotoboeken, onder de aandacht brengen. De boeken zijn te koop voor de kostprijs plus € 5,-. Die € 5,- gaan naar Stichting Chenrezig
Hieronder vind je een stukje tekst met wat achtergrondinformatie over de totstandkoming van de fotoboeken.

A TOUCH OF RED - Puntsok Choeling Monastery - Kathmandu, Nepal.

ASPECTS OF RED: - Gosok Ladang - Sera Me - Bylakuppe, India.


Groetjes,
Mieke.


Begin 2013 kreeg ik de unieke gelegenheid om een  week te verblijven in  het Tibetaanse klooster Phuntsok Choeling  in Kathmandu, Nepal, waar vooral jonge monniken wonen, en Gosok Ladang - Sera Me, een 'universiteitsklooster' in Zuid-India, waar volwassen monniken een 20-jarige filosofie-opleiding volgen. Ik had toestemming om vrijwel zonder  beperkingen te fotograferen. De monniken waren geïnstrueerd hun normale dagelijkse routine te blijven volgen zonder acht te slaan op de overal opduikende fotografe. Het resultaat is een bijzondere reportage over het leven in een Tibetaans Boeddhistisch klooster: de religieuze activiteiten, de filosofische debatten, de gebedsdiensten, maar ook de huishoudelijke taken, de maaltijden,  en  momenten van ontspanning.  Deze boeken geven een bijzonder intiem inkijkje in een cultuur die onder druk staat.


Mijn grote dank gaat uit naar Z.E. Gosok Rinpoche, die toestemming gegeven heeft voor het fotograferen in zijn kloosters. En vooral ben ik veel dank verschuldigd aan Paul Vleugels, zonder wie deze reportage er niet was gekomen.  Door zijn grote, consistente en zeer betrokken inzet voor de kloosters in Nepal en Zuid-India en de bewoners van de Tibetaanse vluchtelingenkampen in Zuid-India,  heeft hij een heel bijzondere positie in de kloosters van Z.E. Gosok Rinpoche verworven. Hij wordt er met grote genegenheid en respect ontvangen en het is op zijn voorspraak dat Z.E. Gosok Rinpoche heeft ingestemd met het maken van fotoreportages.

De ondersteuning van Tibetaanse kloosters en vluchtelingen vindt plaats via  Stichting Chenrezig Nederland.
Paul Vleugels richtte de stichting zo'n 15 jaar geleden op, en het is een van de zeer weinige particuliere initiatieven die het zo lang volhouden. De levensstandaard in de gesponsorde kloosters en kampen is in die 15 jaar substantieel verbeterd en de stichting heeft daaraan een belangrijke bijdrage geleverd.

Op de website www.chenrezig.nl vindt u uitgebreide informatie over de doelstelling en werkwijze van de stichting.

Mieke Kupers

donderdag 7 maart 2013

Het zit erop

Donderdag 7 maart

Inmiddels is het 7 maart en zitten we in Mysore in een hotel, waar we nog even met zijn vieren kunnen freewheelen voordat we zaterdagavond naar Bengaluru reizen om terug te vliegen naar Nederland. De stroomvoorziening liet ons de afgelopen week regelmatig in de steek, en als er wel stroom was, was er nog steeds geen internet. Vandaar dat ik vandaag een aantal updates achter elkaar heb gepost.

Van dinsdag 5 maart heb ik nog de volgende tekst "klaarstaan":

Het past helemaal in mijn verhaal van gisteren: terwijl Mieke en ik onze kamer al opgezocht hadden gisterenavond, bleek er tegen half 10 toch nog een puja te zijn die gefilmd kon worden. Zo viel het voornemen van de twee anderen om eens bijtijds te gaan slapen in duigen. Maar daar staan dan weer wel de nodige bruikbare filmfragmenten tegenover.
Zelf heb ik er niets meer van meegekregen, behalve dan de rustgevende ritmische cadans van de gebeden. Bij de buren was ook een puja aan de gang, maar vermoedelijk met een meer afschrikwekkend doel, aangezien er ongenadig hard op bekkens geslagen en op toeters geblazen werd. Maar zelfs dat hoort zo bij de geluiden van hier dat je er niet echt wakker van ligt. Gevolg van bijtijds slapen gaan in combinatie met een te kort bed en harde matras is dat ik vroeg wakker ben. Ik besluit dan maar eens op het dak de opkomende zon te gaan bekijken. Vanaf dat hoge punt zie ik twee trekkers met aanhanger aankomen, die de poort binnenrijden en daar wachten. Over de weg langs het klooster komen verschillende andere trekkers voorbij, met de aanhanger volgeladen met monniken. Er is duidelijk iets groots aan de hand, maar ik heb nog geen idee wat. Ook "onze" trekkers worden gevuld met monnik en verdwijnen dan weer door de poort. Later hoor ik dat er een grote puja is, waarvoor zoveel mogelijk monniken worden opgetrommeld. Onze vertaler komt vragen of we hem vandaag nodig hebben. Zo'n puja betekent namelijk ook inkomen voor hem. Voor de vorige week gehouden puja hier was dat 50 roepies, maar een dienst als vandaag kan "wel tot" 200 roepies (dat is ongeveer 3 euro) opleveren. Dat willen we hem niet onthouden, dus hij gaat mee naar de gebedsdienst, waarvan iedereen pas na het avondeten terugkeert.  

De dinsdag en woensdag worden verder gevuld met het schieten van allerlei filmfragmenten. Alles wat we wilden hebben staat uiteindelijk dus toch op de harde schijf.

Vanochtend was het weer een vroegertje. In de grote tempel van Sera Mey (niet te verwarren met de Golden Temple waarover ik eerder schreef) is een puja waaraan ook de drie monniken meedoen die we speciaal aan het volgen zijn. Dat wordt dus nog even vastgelegd.
Als afsluiter van ons verblijf is het onze beurt om te tracteren. De monniken die ons de afgelopen dagen hebben begeleid, die hebben gekookt en die hebben vertaald nemen we mee voor een uitgebreide lunch in Kushalnagar. Daarna rijden zij terug naar huis en vervolgen wij onze weg naar Mysore.

En daarmee zit ons werk voor de stichting er op en sluit ik dit blog voorlopig af. Als we straks thuis zijn en de foto's hebben bewerkt, zal ik nog een link plaatsen waar jullie een foto-impressie kunnen bekijken.

To plan or not to plan


Maandag 4 maart

Bij een tante van mij hing vroeger een tegeltje in de gang: "Tob niet, 't loopt toch anders." Als kind snapte ik niet echt wat dat betekende, maar waarschijnlijk heb ik het onbewust toch opgeslagen. Een oom van de andere kant van de familie antwoordde eens toen hem gevraagd werd waarom hij niet zijn spullen in veiligheid bracht toen het huis naast het zijne in brand stond: "Ach, als u eens wist waar ik in dit leven allemaal te beroerd voor ben geweest, had u mij dit niet gevraagd." Waarmee ik maar zeggen wil dat het niet in mijn genen zit om me al te snel ergens over op te winden. Dat komt hier goed van pas. Weinig gaat hier exact zoals gezegd. Ik gebruik bewust maar niet de woorden "zoals gepland" want die suggereren een nauwgezetheid van tijdsindeling waar we geloof ik alleen in het westen last van hebben. Eerder beschreef ik al de processie die voor 11 uur "gepland" stond en om 7 uur vertrok. En daarvoor hadden we al de ervaring met de monnik in Kathmandu die vrijdag wel gefilmd wou worden, maar uiteindelijk toch maar helemaal niet. Vandaag komen we volgens afspraak om 10 uur filmen bij een les calligraferen. Helaas is de docent net vertrokken. Iedereen schijnt dat te weten behalve wij. We krijgen toestemming om een debat te filmen maar als we komen op de tijd dat het gaat beginnen is het kort daarvoor afgelopen. De terugkomst van de monniken van de ochtenpuja is ook een film-waardig ritueel, maar als we 's morgens verdekt opgesteld staan om dat vast te leggen, blijkt de puja die ochtend niet te zijn doorgegaan. In plaats daarvan was er een debat dat we mooi hadden kunnen filmen als we het geweten hadden.

Paul komt hier al zo'n 20 jaar over de vloer en kent het klappen van de zweep. Mieke heeft ook genoeg reiservaring in Azië om zich niet van de wijs te laten brengen. En ik... ik ben erfelijk (on)belast met de eigenschap om het te laten gaan zoals het gaat. Renate heeft er wel behoorlijk last van. Ze is gewend bij het maken van een reportage vooraf te plannen waar ze wanneer wat gaat schieten, dus als haar aantekenboekje voor de zoveelste keer zonder waarde blijkt staat haar gezicht op onweer. Ze heeft weliswaar een deel van haar genen van mij gekregen, maar daar zat dan vermoedelijk niet het "tob-niet/te beroerd voor-gen" bij. Misschien, of beter gezegd, hopelijk komt dat gen pas later tot ontwikkeling. In Nepal ging het niet zo heel anders, en daar is uiteindelijk het meeste wat we wilden ook op de film gekomen. Dus we gaan er maar vanuit dat dat hier ook wel goed komt. En zo niet, dan wordt het een extra uitdaging om met het wel geschoten materiaal toch het complete beeld te kunnen geven. We hadden haar beloofd dat het hier niet zo zou gaan als thuis en dat is niets te veel gezegd. 

's Morgens heeft Mieke nog wel een groot deel van de gisteren afwezige monniken gefotografeerd. Verder kan er in de loop van de dag tijdens enkele lessen gefilmd en gefotografeerd worden. En na het avondeten krijgen we alsnog de kans om een debat vast te leggen.

Toch nog een microkrediet


Zondag 3 maart

Een portretfoto-shoot is in Gosok Ladang wat complexer dan het in Kathmandu was. De jonge monnikjes in Nepal lieten zich gedwee optrommelen. Hier in India is een deel van de monniken er simpelweg niet, probeert een aantal zich te drukken, zijn er een paar met keukendienst en zijn er meer al dan niet terechte redenen waarom ze niet komen opdagen. Wat dat betreft is het een succes te noemen dat we vanmorgen al 80 monniken hebben kunnen fotograferen. Ruim over de helft dus. Met nog 3 dagen te gaan moet het met de rest ook wel gaan lukken.

Paul is uitgenodigd voor de lunch bij de veldwerker in kamp 2 en komt terug met een verrassing: hij heeft nog een microkrediet verstrekt. In eerste instantie was daar geen budget voor, maar aangezien de kosten van de puja meevielen en er nog een andere meevaller was, kon de aanvraag die spontaan op zijn weg kwam in kamp 2 toch worden ingewilligd. Het gaat om een vrouw die een aantal jaren in Delhi heeft gewoond, waar haar drie volwassen kinderen nu nog steeds wonen. Haar kinderen hebben een baan, maar verdienen te weinig om moeder ook te onderhouden. Ze is daarom teruggekeerd naar haar geboortedorp, heeft daar wel een huisje, maar geen structureel inkomen. Uit alles blijkt dat ze uitgebreid met de vrouw van het eerste microkrediet ("de vrouw van de koe") gesproken heeft. Ze wil ook graag een koe kopen, maar heeft daar het geld niet voor. De omstandigheden lijken goed genoeg om haar die mogelijkheid te bieden en dat gaat dan ook gebeuren.

Een andere noviteit: we gaan een Indisch gezin sponsoren. Dat is enerzijds ingegeven door het feit dat Indische gezinnen het vaak minstens zo slecht hebben als de Tibetanen; anderzijds heeft het een enigszins politieke reden. Al eerder in dit blog heb ik geschreven over de spanningen die tussen autochtonen en Tibetanen voorkomen. Hoewel deze aangewakkerd en opgeklopt worden, neemt het niet weg dat ze er zijn. In dat kader kan het geen kwaad om te laten zien dat niet alleen de Tibetanen profiteren van hulpgelden, maar dat als dat nodig is, ook Indiase armen in aanmerking komen. De Indiër die de sponsoring krijgt bezit 4 acres grond, wat onder normale omstandigheden genoeg zou zijn om een gezin te onderhouden. Zijn grond is echter om allerlei redenen niet via irrigeren te bevloeien, waardoor er slechts één keer per jaar geoogst kan worden en de beter renderende gewassen er niet willen groeien. Sponsoring is hier daarom zeer op zijn plaats.


De dag wordt afgesloten met een officieel diner, aangeboden door het werkcommitee dat ons tijdens ons verblijf begeleidt. Op de dag van ons vertrek zullen we ze op hun beurt tracteren op een lunch in een naburig dorp. De koks hebben nog meer dan anders hun best gedaan, dus zelfs het uitvallende licht tijdens het eten kan de stemming niet bederven.